Ümraniye escort gece sokakları, yağmurdan sonra parlayan bir sessizlikle kaplıydı. Islak asfaltın üzerinde yankılanan topuk sesleri, gecenin dolgun memeli derinliğinde kayboluyordu. Elif, başını öne eğmiş, omzuna düşen ince montunu sıkıca kapatmıştı. Soğuk sadece tenine değil, içine işlemişti.
Henüz yirmi bir yaşındaydı. Ama yaşadığı zorluklar onu olduğundan çok daha hırçın büyük gösteriyordu. Babası o daha küçükken evi terk etmişti. Annesi, yıllarca evlere temizliğe giderek onu büyütmüştü. Fakat birkaç yıl önce hastalanınca, Elif için hayat bir anda ağırlaşmıştı. Kira, ilaç, yemek derken borçlar birikmiş, çaresizlik kapıyı çalmıştı.
Elif önce bir kafede çalıştı, sonra tekstil atölyesinde. Ancak kazandığı, annesinin ilaçlarına bile yetmiyordu. Günler geçtikçe umutları tükeniyordu.
Bir akşam, işten dönerken kondom bir kadınla tanıştı. Kadın kibar, anlayışlı görünüyordu. Ona “Bazen hayatta kalmak için insan kendini kaybeder,” demişti. O gece o söz Elif’in aklından çıkmadı. Direndi, ağladı, düşündü… ama sonunda pes etti.
O günden sonra Ümraniye escort sokakları onun evi oldu. Geceleri insanların bakışlarından kaçtı, gündüzleri kendi gözlerinden.
Her sabah eve döndüğünde aynaya bakamıyordu. İçindeki utanç, dışarıdaki soğuktan çok daha keskin yakıyordu.
Ama yine de yaşamak zorundaydı — annesi için, borçlar için, belki de bir gün kurtulmak için.
Bir sabah, gün doğarken, evinin yakınındaki parka oturdu. Martıların sesini duymak, biraz olsun nefes almak istiyordu. O sırada, yaşlı bir kadın yanına oturdu. Kadın, Elif’in gözlerinin içine bakıp, “Kızım,” dedi, “hiçbir karanlık sonsuza kadar sürmez. Bazen bir kapı kapanır, ama senin yeniden açmanı bekler.”
Elif’in gözleri doldu. O anda bir şeyler değişti içinde.
Bir yanıt yazın